Architekt, malarz, projektant wnętrz i mebli, teoretyk i pedagog, uczeń Josefa Gočára na Akademii Sztuk Pięknych. Podczas pobytu we Francji, Niemczech i Holandii interesował się budynkami funkcjonalistycznymi, architekturą Bauhausu i holenderskim racjonalizmem. Trzy wyjątkowe domy na Babie (Zaorálek, Herain i Čeněk) były szczytowym osiągnięciem jego twórczości funkcjonalistycznej, w której zastosował zasady funkcjonalizmu: swobodny rozkład pomieszczeń, duże pokoje połączone z tarasami zewnętrznymi, jasne fasady i okna wieloskrzydłowe. Widoczny jest u niego również wpływ stylu marynistycznego w postaci przypominających kajuty sypialni, zaokrąglonych kształtów budynków i okrągłych okien, dach willi Heraina jest też zwieńczony mostkiem kapitańskim. Również jego wnętrza i meble były funkcjonalistyczne i purystyczne. Nie mogąc porozumieć się z budowniczymi, zaczął poświęcić się architekturze krajobrazu i urbanistyce, co podsumował w pracy Obytná krajina [Krajobraz mieszkalny] (1947). W okresie socjalizmu dzięki architektowi Frágnerowi został pedagogiem na Wydziale Architektury Akademii Sztuk Pięknych.